Salomé's Wonderland

Her şeyimizi bağladığımız 

durmadan yanıldığımız, 

istediğimiz kadar bol hasletler, âdilikler, iyilikler, 

kötülükler, delilikler, akıllıklar, sevdalar yüklediğimiz 

insan yüzleri ! 

Yanılsak da zararı yok ! 

Bu yüze olmazsa ötekisine yükleriz saydıklarımızı. 

Yanılmamız muayyen bir insan içindir; insanlar için 

değil. 

O halde yanılıyor sayılmayız...

Biletler alındıktan, kalacak yer ayarlandıktan ve yapılacaklar listesi oluşturulduktan sonra seyahat gününü beklemek gibisi yok :)

Yüksek müsaadenle blog, Ağustos başında bayram öncesi Güzeller ülkesi Ukrayna'nın başkenti Kiev'de birkaç günlük kaçamak bir tatil yapacağım (tam anlamıyla :))

Borç çorbası içip, beyaz gecelere imzamı atmayı planlıyorum. Kim bilir geri döndüğümde daha büyük sürprizlerim olabilir...

O zamana kadar bu görseller bizi motive etsin bakalım :)

Do svidaniya!

“ I was calling to thank you for making me feel so supportive 

as a child and sometimes even as an adult.  

And there are times when I feel like

we have nothing in common,

we don’t know each other at all, 

we weren’t even really put on the same earth by the same 

god.  

But at the same time,

I just feel like there’s a hammock under the earth 

that’s protecting me and it really means a lot 

and that is because of you and I’m grateful....

—Hannah Hovarth, GIRLS

Sevmek, yalın bir duygu değildir.

Merhamet, neşe, bağlılık, şehvet, endişe, merak, şefkat, cömertlik gibi birçok duyguyla harmanlanır.

Bir de saygı var tabii.

Hürmet duymadığımız kimseyi sevemeyiz.

Mesafesiz yakınlık imkansızdır.

Saygınlık kazanmadıkça, sevgimizle ancak başkalarına yük oluruz.

Samimiyet mi dediniz?

Samimiyet bir sırdır.

Ve sır olmaktan çıkınca, ortadan kalkar.

Dışarıdan görünüyorsa, içtenlik değildir.

Not: Murat Menteş'in yazısından alıntıdır. 

 

 

I'm just an average man with an average life 

 

 

But why do I always feel like I'm in the twilight zone?
I always feel like somebody's watching me...

İçimizde taşıdığımız bu kaygılar, umutsuz düşlerimiz, açıklanamaz zulüm, yok olma korkumuz, dünyevi koşullarımızın farkına varmış olmamız selamet umudumuzu daha belirginleştiriyor.

İnancımızın ve kuşkumuzun geceki haykırışları, perişanlığımızın ve ürkütücü farkındalığımızın en korkunç kanıtları oluyor...

 

13 benim uğurlu rakamım. Ben bir haziran gecesinde ayın 13'ünde doğmuşum. Doğumumla beraber bana yağışan bu rakam seneler sonrasında da peşimi hiç bırakmadı. Oturduğumuz evlerin kapı numarasından tutun da rastgele gittiğim bir restoranın masa numarasından heryerde 13 rakamı karşıma çıktı. 13 yazan her yerde de güzel anılarım oldu.

Rakamlarla kafayı bozduğum bir ara 13 yazılı bir rozetim dahi vardı. Montuma çantama her yere takardım ve manyakça mutlu hissederdim. 

Şimdi geldik yıllardan 2013'e. Ya aslında hayatın genel gidişine bakarsan beni mucizelerin beklediğine pek inanansım gelmiyor. Ama bu 2013 canım! Geçen yıllarda hep 2013'ün harika olaylar ve süperkahramanlarla dolu olacağına inandım. 

İyimser bakacak olursak 2013 ikizlerin yılı olacak diye bütün astrologlar bağrınıyorlar.  Hem yıllar önce 10 yıl sonra açılmak üzere kendime yazdığım mektubu da bu yıl okuyabileceğim! (çok heyecanlı, bence yani :) )

Aslında mucizeler beklemek için de beklememek için de aslında çok sebebim var. Hiç bir zaman çok iyimser biri olmadım hatta yıllar içinde daha alaycı kuşkucu bir insan haline geldiğim de söylenebilir.

Ama.... İçimde bir his var ama...